ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ
Κάθε φορά που εμφανίζομαι μετά από καιρό υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα γράφω συχνότερα αλλά κάθε φορά αθετώ την υπόσχεση μου.Αναρωτιέμαι γιατί.Θα μπορούσα να βρω χίλιους λόγους για να δικαιολογήσω την αποχή μου.Θα ήταν όμως "προφάσεις εν αμαρτίαις".Αν και δεν είμαι σίγουρη ,ο λόγος που δεν γράφω συχνά είναι γιατί φοβάμαι τις όποιες αρνητικές σκέψεις πιθανόν να κάνουν όσοι διαβάσουν τα γραφόμενα μου.Δηλαδή, δεν γράφω, γιατί ίσως κάποιοι σκεφτούν αρνητικά για μένα κάτι που αν δεν το εκφράσουν με σχόλια δεν θα το  μάθω ποτέ.Κι 'αυτό γιατί ποτέ δεν πίστεψα σε μένα και στις ικανότητες μου ή στις δυνατότητες μου.Και η απουσία μου από το μπλογκ είναι μόνο μία από τις συνέπειες της ανύπαρκτης αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης.Πιστεύω ότι όλη μου η ζωή ,μέχρι τώρα ,επηρεάστηκε ακριβώς από αυτή την εικόνα που είχα και έχω για μένα.
 Κάνοντας την αυτοκριτική μου διαπιστώνω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά δυστυχώς η διαπίστωση μου αυτή δεν είναι αρκετή για να με κάνει να αλλάξω πορεία.Ισως να μη προλαβαίνω κιόλας.
  Εδοσα λοιπόν το παρόν μου .Ελπίζω να ξαναεμφανιστώ με περισσότερη αισιοδοξία.
  

ΑΝΟΙΞΗ

Η άνοιξη μπήκε για τα καλά.Σήμερα είναι μια ηλιόλουστη Κυριακή.   Εχω την τύχη να ζω στην εξοχή ανάμεσα σε ανθισμένες πορτοκαλιές που σκορπίζουν το άρωμα τους και σε κάνουν να νοιώθεις πιο έντονα την ανοιξη.
    Ολα αυτά όμως τα σκιάζουν τα πολιτικοοικονομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τόσους ανθρώπους σε Ελλάδα και Κύπρο.
   Ας ευχηθούμε και λόγω των ημερών ας προσευχηθούμε να έρθει γρήγορα η ΑΝΑΣΤΑΣΗ  στις πατρίδες μας.Ας είμαστε αισιόδοξοι και ας μη χάνουμε την ελπίδα μας.

Η επιστροφή

Σχεδον δύο χρόνια πέρασαν από την τελευταία μου ανάρτηση.Και τώρα που απέστρεψα δεν είμαι σίγουρη για τη διάρκεια μου.
  Δύο είναι οι λόγοι της εξαφάνισης μου.Ο ένας έιναι ότι είχα ξεχάσει (λόγω αχρησίας)το κωδικό πρόσβασης γι'αυτό και πολλές φορές που ήθελα να γράψω κάποιο σχόλιο στα ιστολόγια που κατάφερνα να παρακολουθήσω δεν μπορούσα.Ο δεύτερος είναι η πολύωρη απασχόληση μου με την εγγονή μου.Τη κόρη της κόρης μου.Κτυπάω καθημερινά κάτι οκτάωρα που δεν τα έκανα όταν δούλευα.Είναι μια πολύ ευχάριστη απασχόληση αλλά δεν παύει να είναι κουραστική.Αλλιώς θα γεννούσαμε και σ'αυτή την ηλικία.Εκτός από το καθημερινό έχω και έκτακτα βραδινά και σταδύο εγγονάκια μου από το γυιο μου.Με άλλα λόγια η καθημερινότητα μου είναι μια παιδική χαρά.Εχω μάθει όλα τα παιδικά τραγουδάκια και ταιριάζω και δικά μου.Οπότε μετά από μια τέτοια κούραση το τελευταίο που σκέφτομαι είναι να γράψω στο blog μου.Θα μπορλω όμως να δίνω το παρόν μου στα σχόλια των άλλων ιστολογίων όταν τα διαβάζω και νοιώσω την ανάγκη να γράψω κάποιο σχόλιο.
  

ΕΥΧΕΣ

Ηαλήθεια είναι ότι έχω χαθεί από το μπλογκ μου .Ελπίζω από δω και πέρα να εμφανίζομαι συχνότερα.Σήμερα απλώς θέλω να σας ευχηθώ.
Εύχομαι η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ να φέρει την ανάσταση σε όλους τους απανταχού κατατρεγμένους και δυστυχισμένους καθώς και τη λύτρωση του πολύπαθου νησιού μας Της ΚΥΠΡΟΥ μας
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Ξημερώματα Κυριακής κάνοντας ζαπιγκ έπεσα στη μετάδοση του ΡΙΚ (προφανώς σε επανάληψη)του διαγωνισμού κυπριακού τραγουδιού.Το γεγονός ότι μου αρέσει γενικά η μουσική ,το ότι νοσταλγώ τη μουσική της πατρίδας μου και το ότι συμμετείχε η χορωδία ΛΕΑΝΤΡΟΣ ΣΙΤΑΡΟΣ σταμάτησα το ψάξιμο των καναλιών και έμεινα να παρακολουθήσω το διαγωνισμό.
Συμμετείχαν δέκα τραγούδια.Δεν είμαι μουσικολόγος ούτε έχω κάποια ειδικότητα ώστε να κρίνω ως ειδικός.Αναρωτήθηκα όμως ακούγοντας τα τραγούδια ,ποια ήταν τα κριτήρια για να θεωρηθεί το τραγούδι Κυπριακό παραδοσιακό.Αν ξαιρέσουμε το γεγονός ότι όλα είχαν Κυπριακό στίχο,μουσική που να παρέπεμπε στα ακούσματα που έχω για το Κυπριακόπαραδοσιακό τραγούδι έιχαν μόνο τρία τραγούδια και περισσότερο από όλα το Νο 10.Παρακολουθώντας στη συνέχεια τη βαθμολογία της κριτικής επιτροπής ένοιωσα ικανοποίηση για τη κρίση μου γιατί άρχισα να πιστεύω όσο άκουγα τα τραγούδια ότι μάλλον στα χρόνια που λείπω από την Κύπρο άλλαξε το στυλ των τραγουδιών.Τελικά και το κοινό ψήφισε το Νο 10 το οποίο πήρε και το πρώτο βραβείο.
Υπήρξαν δύο ακόμα τραγούδια που πλησίζαν το παραδοσιακό .Ολα τα άλλα ήταν πολύ ωραία τραγούδια ερμηνευμένα από υπέροχες φωνές με μόνο Κυπριακό γνώρισμα το στίχο.
Αναρωτιέμαι με ποιό κριτήριο έφτασαν αυτά τα τραγούδια στο συγκεκριμμένο διαγωνισμό.Διότι τελικά το τραγούδι που βραβεύτηκε ίσως κέρδισε γιατί ήταν το μόνο παραδοσιακό Κυπριακό τραγούδι.Οχι ότι δεν ήταν καλό αλλά αν υπήρχαν και άλλα;

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΑΜ

Φεύγοντας από τη Κύπρο πριν από λίγες μέρες ,αγόρασα από το αεροδρόμιο για να έχω κάτι να διαβάσω στη διάρκεια της πτήσης το βιβλίο του Fabio Volo To κορίτσι του τραμ (εκδόσεις Λιβάνη).Δεν είχα υπ'όψιν το συγγραφέα αλλά με τράβηξε οτίτλος και το οπισθόφυλλο.
Ο Τζιάκομο, ένας τριανταπεντάρης Ιταλός,αντιμετωπίζει τις γυναίκες με ελαφρότηταγιατί καταπιεσμένος πολλά χρόνια από τη μητέρα του φοβάται τη δέσμευση και έτσι δεν κάνει σχέσεις με διάρκεια.
Μέχρι που συναντάει μια κοπέλα στο τραμ που του τρβάει τη προσοχή και από τη στιγμή εκείνη τη σκέφτεται συνέχεια και ανυπομονεί να τη ξαναδεί.Και τη βλέπει κάθε μέρα και παρακολουθεί κάθε της κίνηση και παρ'όλο που του αρέσει διστάζει να της μιλήσει .Ωσπου κάνει εκείνη το βήμα να τον καλέσει για καφέ μια μέρα πριν φύγει για Νέα Υόρκη.
Μη μπορώντας να τη βγάλει από το μυαλό του αποφασίζει να πάει να τη βρει .
Ζουν ονειρεμένες μέρες.Καθετί που κάνουν είναι μέρος ενός παιχνιδιού. Αρραβωνιάζονται στ ψέματα ,παντρεύονται στα ψέματα και ζουν μια σχεση με ημερομηνία λήξης. Αυτό τους κάνει να συμπεριφέρονται πιο ελέυθερα αλλά κυρίως ο Τζάκομο ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που αγνοούσε.
Οι μέρες του στη Ν.Υόρκη τελειώνουν αλλά ενώ καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους δεν είναι πια ένα παιχνίδι κανένας δεν τολμά να το παραδεχθεί.
Δίνουν ραντεβού να συνα ντηθούν μετά από τρεις μήνες στο Παρίσι.Και εκεί θα δείξει αν μπορούν να είναι μαζί.
Δεν είναι ένα απλό αισθηματικό μυθιστόρημα .Κάθε μέρα του Τζάκομο είναι γεμάτη σκέψεις και προβληματισμούς Παρουσιάζονται όμως με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο.

ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

Πάει πολύς καιρός που έγινε ολόκληρη συζήτηση για αυτό το μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ αλλά το διάβασα μόλις πριν λίγο καιρό και θα ήθελα να καταθέσω και γω τις σκέψεις μου.
Αισθάνομαι ότι δεν νομιμοποιούμαι να το χαρακτηρίσω ως λογοτεχνική αξία.Αυτό το αφήνω σε πιο ειδικούς Μπορώ όμως να εκφράσω τι ένοιωσα διαβάζοντας το.
Η ηρωίδα η Πηνελόπη αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα σπίτια της κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους .Από ορφάνεια ,για να παντρευτεί και ως κατατρεγμένη σε δυο πολέμους .Εχω την αίσθηση ότι όλες τις περιπτώσεις τις θεωρεί να έχουν την ίδια βαρύτητα.Επίσης το όνομα της και η συνεχής αναφορά σε στίχους του Ομήρου δείχνει να θέλει να παρομοιάσει τις περιπέτειες της με τις περιπέτειες του Οδυσσέα(!).Ναι ,αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τόπους που αγάπησε αλλά κάθε φορά είχε τα μπαούλα της και κάθε φορά πήγαινε κάπου για να προστατευτεί αυτή
και η οικογένεια της από τις συνέπειες του πολέμου.Με άλλα λόγια δεν πέρασε αυτά που πέρασαν οι πρόσφυγες της Μ.Ασίας ,ούτε την πείνα και την ανέχεια αυτών που έζησαν την Γερμανική Κατοχή ούτε το δράμα της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο.
Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από κάποια που ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και που σίγουρα ξέρει πάρα
πολύ καλά την Οδύσσεια.
Αν ήθελε να περάσει οτιδήποτε άλλο δυστυχώς δεν το κατάλαβα