ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΑΜ

Φεύγοντας από τη Κύπρο πριν από λίγες μέρες ,αγόρασα από το αεροδρόμιο για να έχω κάτι να διαβάσω στη διάρκεια της πτήσης το βιβλίο του Fabio Volo To κορίτσι του τραμ (εκδόσεις Λιβάνη).Δεν είχα υπ'όψιν το συγγραφέα αλλά με τράβηξε οτίτλος και το οπισθόφυλλο.
Ο Τζιάκομο, ένας τριανταπεντάρης Ιταλός,αντιμετωπίζει τις γυναίκες με ελαφρότηταγιατί καταπιεσμένος πολλά χρόνια από τη μητέρα του φοβάται τη δέσμευση και έτσι δεν κάνει σχέσεις με διάρκεια.
Μέχρι που συναντάει μια κοπέλα στο τραμ που του τρβάει τη προσοχή και από τη στιγμή εκείνη τη σκέφτεται συνέχεια και ανυπομονεί να τη ξαναδεί.Και τη βλέπει κάθε μέρα και παρακολουθεί κάθε της κίνηση και παρ'όλο που του αρέσει διστάζει να της μιλήσει .Ωσπου κάνει εκείνη το βήμα να τον καλέσει για καφέ μια μέρα πριν φύγει για Νέα Υόρκη.
Μη μπορώντας να τη βγάλει από το μυαλό του αποφασίζει να πάει να τη βρει .
Ζουν ονειρεμένες μέρες.Καθετί που κάνουν είναι μέρος ενός παιχνιδιού. Αρραβωνιάζονται στ ψέματα ,παντρεύονται στα ψέματα και ζουν μια σχεση με ημερομηνία λήξης. Αυτό τους κάνει να συμπεριφέρονται πιο ελέυθερα αλλά κυρίως ο Τζάκομο ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που αγνοούσε.
Οι μέρες του στη Ν.Υόρκη τελειώνουν αλλά ενώ καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους δεν είναι πια ένα παιχνίδι κανένας δεν τολμά να το παραδεχθεί.
Δίνουν ραντεβού να συνα ντηθούν μετά από τρεις μήνες στο Παρίσι.Και εκεί θα δείξει αν μπορούν να είναι μαζί.
Δεν είναι ένα απλό αισθηματικό μυθιστόρημα .Κάθε μέρα του Τζάκομο είναι γεμάτη σκέψεις και προβληματισμούς Παρουσιάζονται όμως με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο.

ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

Πάει πολύς καιρός που έγινε ολόκληρη συζήτηση για αυτό το μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ αλλά το διάβασα μόλις πριν λίγο καιρό και θα ήθελα να καταθέσω και γω τις σκέψεις μου.
Αισθάνομαι ότι δεν νομιμοποιούμαι να το χαρακτηρίσω ως λογοτεχνική αξία.Αυτό το αφήνω σε πιο ειδικούς Μπορώ όμως να εκφράσω τι ένοιωσα διαβάζοντας το.
Η ηρωίδα η Πηνελόπη αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα σπίτια της κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους .Από ορφάνεια ,για να παντρευτεί και ως κατατρεγμένη σε δυο πολέμους .Εχω την αίσθηση ότι όλες τις περιπτώσεις τις θεωρεί να έχουν την ίδια βαρύτητα.Επίσης το όνομα της και η συνεχής αναφορά σε στίχους του Ομήρου δείχνει να θέλει να παρομοιάσει τις περιπέτειες της με τις περιπέτειες του Οδυσσέα(!).Ναι ,αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τόπους που αγάπησε αλλά κάθε φορά είχε τα μπαούλα της και κάθε φορά πήγαινε κάπου για να προστατευτεί αυτή
και η οικογένεια της από τις συνέπειες του πολέμου.Με άλλα λόγια δεν πέρασε αυτά που πέρασαν οι πρόσφυγες της Μ.Ασίας ,ούτε την πείνα και την ανέχεια αυτών που έζησαν την Γερμανική Κατοχή ούτε το δράμα της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο.
Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από κάποια που ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και που σίγουρα ξέρει πάρα
πολύ καλά την Οδύσσεια.
Αν ήθελε να περάσει οτιδήποτε άλλο δυστυχώς δεν το κατάλαβα

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΜΗ

Φίλοι μπλόγκερς γεια σας
Με αφορμή το ειρωνικό σχόλιο του " ανώνυμου " Γεράσιμου στο μπλογκ της κυρίας Μαντά θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις μου και κάποιες ενστάσεις μου.
Λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου.Λογοτεχνικά βιβλία και λογοτέχνες χαρακτηρίζονται συγκεκριμμένα είδη και όχι όλα τα βιβλία που εκδίδονται .Κατανοητό.Τι το μεμπτό όμως υπάρχει στο να υπάρχουν και τα "άλλα" που ενδεχομένως δεν ανήκουν στη στη "σοβαρή" λογοτεχνία ;
Ανήκω σε εκείνους που τους αρέσουν και τα μεν και τα δε.Εχω διαβάσει Παπαδιαμάντη, Ξενόπουλο ,Καρκαβίτσα,από ξένους Κρόνιν, Μπροντέ και Γιάλομ αλλά και αστυνομικά (σχεδόν όλα) της Αγκάθα Κρίστι και του Σιμενόν.Εχω διαβάσει και Αρλεκιν.Οπως και πολλά άλλα σύγχρονων συγγραφέων τα οποία πολλοί σνομπάρουν.Εμένα όμως όπως και πολλών άλλων που γνωρίζω αρέσουν.Πολλά μοιάζουν με παραμύθια,πολλές φορές αγγίζουν τα όρια της υπερβολής ,κάποια περιγράφουν ιστορίες που λες δεν γίνεται να συμβαίνουν αυτά.Αυτό μας κατατάσσει σε χαμηλότερο επίπεδο από εκείνους που αρέσκονται μόνο στα σοβαρά; Προσωπικά μου αρέσει να παραμυθιάζομαι (έχω επίγνωση του τι διαβάζω )αλλά είναι κακό αυτό;Είναι μια ευκαιρία να ξεφεύγω από τα προβλήματα της καθημερινότητας ζώντας τις περιπέτειες ή τις χαρές των πρωταγωνιστών αυτών των μυθιστορημάτων.
Εχω την αίσθηση ότι υπάρχει και στα βιβλία ρατσισμός .Εχουμε φτάσει στο σημείο να υποβαθμίζουν κάποιοι a priori τα λεγόμενα ευπώλητα τα οποία πολλές φορές είναι αξιόλογα.
Τελικά είναι ντροπή να μας αρέσουν και τα μη λογοτεχνικά βιβλία;Να μην εκδίδονται καν για να μη κατεβάζουν το επίπεδο μας;οι χιλιάδες που τα διαβάζουν είναι όλοι χαμηλού επιπέδου;
Ερωτώ και περιμένω απαντήσεις και σχόλια.
Υ.ΓΔεν ανέφερα τους τίτλους των βιβλίων που κάποιοι τα κατατάσσουν στα ευπώλητα για ευνόητους λόγους.
Θυμάμαι ότι έχει γίνει παράμοια συζήτηση παλαιότερα ανάμεσα στην anagnostria και στον Mike

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Πάνε αρκετές μέρες που διάβασα το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ το τελευταίο βιβλίο της Λένας Μαντά।

Εχω διαβάσει όλα της τα βιβλία με πρώτο τη Θεανώ το οποίο με συγκλόνησε και το ίδιο άρεσε και σε όσους το πρότεινα।Θα έλεγα ,σύμφωνα με τα δικά μου αναγνωστικά γούστα ,ότι αμέσως μετά τη Θεανώ το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ είναι το καλύτερο।Ολα τα διάβασα με ενδιαφέρον και το καθένα μου άρεσε για διαφορετικούς λόγους।Ομως το τελευταίο είχε τελείως δια φορετικό ύφος από τα άλλα।

Ηπαρουσία ανθρώπων με τελείως αντίθετους χαρακτήρες που προσπαθούν να συνυπάρξουν, η ισχυρή και άδολη φιλία μεταξύ ανδρός και γυναικός,το πώς μια γυναίκα μπορεί να κατα στρέψει έναν άντρα και πώς ο έρωτας μπορεί να τυφλώσει κάποιον είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτό το μυθιστόρημα।Επίσης εντάσσει και τη σύγχρονη μάστιγα της νεολαίας (των κοριτσιών κυρίως) τη νευρική ανορεξία η οποία είναι μια πολύ ύπουλη ασθένεια και απαιτεί πολυ προσοχή από τους γονείς ώστε να αντιληφθούν εγκαίρως τα συμπτώματα και να ζητήσουν ιατρική βοήθεια।

Είναι ωραίο οι συγγραφείς μέσα από την πλοκή ενός μυθιστορήματος να περνάνε και κάποια μυνήματα όπως και η αγαπητή Γιόλα Παπαδοπούλου στο ΚΡΑΤΗΣΟΥ ΑΠ'ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ όπου αναφέρεται στη σπάνια ασθένεια του λύκου και είναι μια καλή ενημέρωση μέσα από την πλοκή του μυθιστορήματος το οποίο διάβασα μόλις εκδόθηκε και μου άρεσε πολύ.