ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΑΜ

Φεύγοντας από τη Κύπρο πριν από λίγες μέρες ,αγόρασα από το αεροδρόμιο για να έχω κάτι να διαβάσω στη διάρκεια της πτήσης το βιβλίο του Fabio Volo To κορίτσι του τραμ (εκδόσεις Λιβάνη).Δεν είχα υπ'όψιν το συγγραφέα αλλά με τράβηξε οτίτλος και το οπισθόφυλλο.
Ο Τζιάκομο, ένας τριανταπεντάρης Ιταλός,αντιμετωπίζει τις γυναίκες με ελαφρότηταγιατί καταπιεσμένος πολλά χρόνια από τη μητέρα του φοβάται τη δέσμευση και έτσι δεν κάνει σχέσεις με διάρκεια.
Μέχρι που συναντάει μια κοπέλα στο τραμ που του τρβάει τη προσοχή και από τη στιγμή εκείνη τη σκέφτεται συνέχεια και ανυπομονεί να τη ξαναδεί.Και τη βλέπει κάθε μέρα και παρακολουθεί κάθε της κίνηση και παρ'όλο που του αρέσει διστάζει να της μιλήσει .Ωσπου κάνει εκείνη το βήμα να τον καλέσει για καφέ μια μέρα πριν φύγει για Νέα Υόρκη.
Μη μπορώντας να τη βγάλει από το μυαλό του αποφασίζει να πάει να τη βρει .
Ζουν ονειρεμένες μέρες.Καθετί που κάνουν είναι μέρος ενός παιχνιδιού. Αρραβωνιάζονται στ ψέματα ,παντρεύονται στα ψέματα και ζουν μια σχεση με ημερομηνία λήξης. Αυτό τους κάνει να συμπεριφέρονται πιο ελέυθερα αλλά κυρίως ο Τζάκομο ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που αγνοούσε.
Οι μέρες του στη Ν.Υόρκη τελειώνουν αλλά ενώ καταλαβαίνουν ότι η σχέση τους δεν είναι πια ένα παιχνίδι κανένας δεν τολμά να το παραδεχθεί.
Δίνουν ραντεβού να συνα ντηθούν μετά από τρεις μήνες στο Παρίσι.Και εκεί θα δείξει αν μπορούν να είναι μαζί.
Δεν είναι ένα απλό αισθηματικό μυθιστόρημα .Κάθε μέρα του Τζάκομο είναι γεμάτη σκέψεις και προβληματισμούς Παρουσιάζονται όμως με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο.

ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

Πάει πολύς καιρός που έγινε ολόκληρη συζήτηση για αυτό το μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ αλλά το διάβασα μόλις πριν λίγο καιρό και θα ήθελα να καταθέσω και γω τις σκέψεις μου.
Αισθάνομαι ότι δεν νομιμοποιούμαι να το χαρακτηρίσω ως λογοτεχνική αξία.Αυτό το αφήνω σε πιο ειδικούς Μπορώ όμως να εκφράσω τι ένοιωσα διαβάζοντας το.
Η ηρωίδα η Πηνελόπη αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα σπίτια της κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους .Από ορφάνεια ,για να παντρευτεί και ως κατατρεγμένη σε δυο πολέμους .Εχω την αίσθηση ότι όλες τις περιπτώσεις τις θεωρεί να έχουν την ίδια βαρύτητα.Επίσης το όνομα της και η συνεχής αναφορά σε στίχους του Ομήρου δείχνει να θέλει να παρομοιάσει τις περιπέτειες της με τις περιπέτειες του Οδυσσέα(!).Ναι ,αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τόπους που αγάπησε αλλά κάθε φορά είχε τα μπαούλα της και κάθε φορά πήγαινε κάπου για να προστατευτεί αυτή
και η οικογένεια της από τις συνέπειες του πολέμου.Με άλλα λόγια δεν πέρασε αυτά που πέρασαν οι πρόσφυγες της Μ.Ασίας ,ούτε την πείνα και την ανέχεια αυτών που έζησαν την Γερμανική Κατοχή ούτε το δράμα της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο.
Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από κάποια που ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και που σίγουρα ξέρει πάρα
πολύ καλά την Οδύσσεια.
Αν ήθελε να περάσει οτιδήποτε άλλο δυστυχώς δεν το κατάλαβα