Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

Πάει πολύς καιρός που έγινε ολόκληρη συζήτηση για αυτό το μυθιστόρημα της Νοέλ Μπάξερ αλλά το διάβασα μόλις πριν λίγο καιρό και θα ήθελα να καταθέσω και γω τις σκέψεις μου.
Αισθάνομαι ότι δεν νομιμοποιούμαι να το χαρακτηρίσω ως λογοτεχνική αξία.Αυτό το αφήνω σε πιο ειδικούς Μπορώ όμως να εκφράσω τι ένοιωσα διαβάζοντας το.
Η ηρωίδα η Πηνελόπη αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα σπίτια της κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους .Από ορφάνεια ,για να παντρευτεί και ως κατατρεγμένη σε δυο πολέμους .Εχω την αίσθηση ότι όλες τις περιπτώσεις τις θεωρεί να έχουν την ίδια βαρύτητα.Επίσης το όνομα της και η συνεχής αναφορά σε στίχους του Ομήρου δείχνει να θέλει να παρομοιάσει τις περιπέτειες της με τις περιπέτειες του Οδυσσέα(!).Ναι ,αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τόπους που αγάπησε αλλά κάθε φορά είχε τα μπαούλα της και κάθε φορά πήγαινε κάπου για να προστατευτεί αυτή
και η οικογένεια της από τις συνέπειες του πολέμου.Με άλλα λόγια δεν πέρασε αυτά που πέρασαν οι πρόσφυγες της Μ.Ασίας ,ούτε την πείνα και την ανέχεια αυτών που έζησαν την Γερμανική Κατοχή ούτε το δράμα της Τουρκικής εισβολής στη Κύπρο.
Είναι ένα βιβλίο γραμμένο από κάποια που ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και που σίγουρα ξέρει πάρα
πολύ καλά την Οδύσσεια.
Αν ήθελε να περάσει οτιδήποτε άλλο δυστυχώς δεν το κατάλαβα

5 σχόλια:

anagnostria είπε...

Με χαρά βλέπω ότι επανήλθες στο μπλογκ. Ελπίζω τώρα να γράφεις πιο συχνά. Για το βιβλίο της Μπάξερ συμφωνούμε σε πολλά σημεία.

Eleni Tsamadou είπε...

Aγαπητέ Mike,
Aντίθετα με την αγαπητή μας Αναγνώστρια δε μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί σου. Είμαι από αυτούς που τους άρεσε το βιβλίο της Νοέλ Μπάξερ, το έχω μάλιστα παρουσιάσει. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα βιβλίο που πέρα από τη μεγάλη λογοτεχνική του αξία είναι γραμμένο και με ευαισθησία αξιοσημείωτη. Για παράδειγμα, τα μπαούλα της Πηνελόπης δεν κουβαλάνε μόνο υλικά υπάρχοντα, αλλά και κλειδιά από πόρτες που δεν ανοίγουν, μνήμες και αγάπες ..Η ηρωίδα, εξ άλλου, φεύγοντας από τη Σμύρνη δε σώζει μόνο την οικογένειά της, αλλά και ένα μωρό μιας νεαρής Τουρκάλας και ενός ΄Ελληνα κρυμένο μέσα στις φασκιές του γιού της.Βρήκα ιδιαίτερα δυνατή τη σκηνή που η υιοθετημένη κόρη φωνάζει στο κενό την άγνωστη μάνα που τη γέννησε. Είναι γεγονός ότι όλοι δε βιώνουν στον ίδιο βαθμό τον πόνο του πολέμου και του διωγμού. Εχεις δίκιο, ούτε μπορεί ποτέ να συγκριθεί ο πόνος του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της εισβολής με τον πόνο της αναχώρησης της ηρωίδας από τη Σμύρνη. Κατά τη γνώμη μου όμως η συγγραφέας δεν ήθελε να βάλει εκεί το κέντρο βάρους της ιστορίας της, αλλά στο συνεχές και ακούσιο ταξίδι της νεώτερης Πηνελόπης και στην αδυναμία της να στεριώσει κάπου. Γιαυτό και τελειώνοντας το βιβλίο λέει πως δεν μπορεί να πει ένα τόπο πατρίδα, δεν έχει μια πατρίδα που να ορίζεται με γεωγραφικές συντεταγμένες, μόνο με αυτές της μνήμης και της καρδιάς μπορεί να πει ότι όλα που έζησε, πόνεσε, αγάπησε ειναι πατρίδα της.
Αυτά λοιπόν, για να ακουστεί και μια άλλη γνώμη sudiatur et altera pars που έλεγαν και οι Ρωμαίοι πραίτροες όταν δίκαζαν.Ας ακουστεί και η άλλη πλευρά.
Φιλικά πάντα

Eleni Tsamadou είπε...

Aγαπητέ Mike,
Aντίθετα με την αγαπητή μας Αναγνώστρια δε μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί σου. Είμαι από αυτούς που τους άρεσε το βιβλίο της Νοέλ Μπάξερ, το έχω μάλιστα παρουσιάσει. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα βιβλίο που πέρα από τη μεγάλη λογοτεχνική του αξία είναι γραμμένο και με ευαισθησία αξιοσημείωτη. Για παράδειγμα, τα μπαούλα της Πηνελόπης δεν κουβαλάνε μόνο υλικά υπάρχοντα, αλλά και κλειδιά από πόρτες που δεν ανοίγουν, μνήμες και αγάπες ..Η ηρωίδα, εξ άλλου, φεύγοντας από τη Σμύρνη δε σώζει μόνο την οικογένειά της, αλλά και ένα μωρό μιας νεαρής Τουρκάλας και ενός ΄Ελληνα κρυμένο μέσα στις φασκιές του γιού της.Βρήκα ιδιαίτερα δυνατή τη σκηνή που η υιοθετημένη κόρη φωνάζει στο κενό την άγνωστη μάνα που τη γέννησε. Είναι γεγονός ότι όλοι δε βιώνουν στον ίδιο βαθμό τον πόνο του πολέμου και του διωγμού. Εχεις δίκιο, ούτε μπορεί ποτέ να συγκριθεί ο πόνος του ξεριζωμού, της προσφυγιάς και της εισβολής με τον πόνο της αναχώρησης της ηρωίδας από τη Σμύρνη. Κατά τη γνώμη μου όμως η συγγραφέας δεν ήθελε να βάλει εκεί το κέντρο βάρους της ιστορίας της, αλλά στο συνεχές και ακούσιο ταξίδι της νεώτερης Πηνελόπης και στην αδυναμία της να στεριώσει κάπου. Γιαυτό και τελειώνοντας το βιβλίο λέει πως δεν μπορεί να πει ένα τόπο πατρίδα, δεν έχει μια πατρίδα που να ορίζεται με γεωγραφικές συντεταγμένες, μόνο με αυτές της μνήμης και της καρδιάς μπορεί να πει ότι όλα που έζησε, πόνεσε, αγάπησε ειναι πατρίδα της.
Αυτά λοιπόν, για να ακουστεί και μια άλλη γνώμη sudiatur et altera pars που έλεγαν και οι Ρωμαίοι πραίτροες όταν δίκαζαν.Ας ακουστεί και η άλλη πλευρά.
Φιλικά πάντα

Eleni Tsamadou είπε...

tΑγαπητή Εύα, σου ζητώ συγνώμη, νόμισα πως έγραφα στον Mike, μόλις τώρα κατάλαβα το λάθος μου. Επίσης από κεκτημένη ταχυτητα πάτησα δύο φορές το πλήκτρο και επαναλήφθηκε το σχόλιο μου. Και πάλι σου ζητώ συγνώμη.

eva είπε...

Καλημέρα Κα Τσαμαδου.Δεν χρειάζεται να μου ζητάτε συγγνώμη.Τα γραφόμενα σας αναφέρονταν στη δική μου ανάρτηση.Οπως είδατε δεν χαρακτήρισα το μυθιστόρημα ως καλό ήως κακό.Εγραψα απλώς την αίσθηση που αποκόμησα διβάζοντας το.Οσον αφορά στο ότι αισθάνεται ότι δεν έχει πατρίδα να θυμίσω το "οπου γης και πατρίς" .Και εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Κύπρο αλλά ζω περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα όπου ζουν και τα παιδιά μου .Αγαπώ την Κύπρο και πονάω γι'αυτή αλλά θα ήταν άδικο να ταυτιστώ με τους συμπατριώτες μου και τα προβλήματα που προέκυψαν από την Τουρκική εισβολή και κατοχή και που ταλανίζουν τον Κυπριακό ελληνισμό 36 όλόκληρα χρόνια και είναι άγνωστο για πόσο καιρό ακόμη θα τους ταλανίζουν.